Χρειάζεται διαφορετικό ρόστερ, παραμένει ίδιος ο στόχος

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Ο ένας μήνας που θα χρειαστεί (με αισιόδοξες προβλέψεις) μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με την αδειοδότηση του Άρη και την κάλυψη του μετοχικού κεφαλαίου της νέας εταιρίας που θα αναδείξει και τον νέο ιδιοκτήτη, είναι ένα πολύτιμο- προς αξιοποίηση- διάστημα για τον Νίκο Αναστόπουλο. Ένας μήνας και κάτι που έχει στη διάθεσή του για να σχεδιάσει τον Άρη που έχει στο μυαλό του για την επόμενη σεζόν που έχει πολλές διαφορές με τον υγιεινό περίπατο της Γ΄ Εθνικής.

Όποιος νομίζει ότι με το φετινό ρόστερ, μπορεί ο Άρης να πραγματοποιήσει ανάλογη πορεία και του χρόνου στη Football League, πλανάται πλάνην οικτράν. Δεν λέω φυσικά ότι πρέπει ο «Αναστό» να πάρει σκούπα και φαράσι και να διώξει όλο τον κόσμο. Χρειάζεται όμως να προβεί σε γενναίες δόσεις ενίσχυσης με κύρια χαρακτηριστικά την ποιότητα, την προσωπικότητα και τις φιλοδοξίες των παικτών που θα έρθουν. Το αριθμό των γνωρίζει ο ίδιος.

Οι λόγοι είναι δυο. Ο ένας, γιατί ασφαλώς το πρωτάθλημα της 2ης κατηγορίας είναι περισσότερο ανταγωνιστικό από αυτό της ερασιτεχνικής Γ΄ Εθνικής και άρα ο Άρης θα συναντήσει μεγαλύτερες αντιστάσεις, εντός και εκτός έδρας. Ο δεύτερος γιατί ο έλληνας τεχνικός πρέπει να κάνει τις επιλογές με το… μάτι στη Σούπερ Λίγκ. Δηλαδή να φτιάξει και ένα κορμό παικτών που θα αποτελέσουν τη βάση για την επιστροφή στην μεγάλη κατηγορία. Να αποτελέσουν ούτε λίγο ούτε πολύ μέλη ενός πρότζεκτ διετίας-τριετίας που θα σηματοδοτήσει και την αγωνιστική επανεκκίνηση του Άρη.

Για να το πετύχεις αυτό χρειάζεσαι προφανώς, εκτός από χρήματα (αλλά αυτό είναι σε άμεση συνάρτηση με τον νέο ιδιοκτήτη και το μπάτζετ που θα καθορίσει), πλάνο, γνώση, καλούς συνεργάτες, «χτένισμα» της εγχώριας και διεθνούς αγοράς και… ευστοχία ώστε να δημιουργηθεί ένα ρόστερ- μείγμα έμπειρων και νέων με φιλοδοξίες παικτών. Πάντα βέβαια σε συνάρτηση με τη φιλοσοφία πάνω στην οποία σκέφτεται ο «αλενατόρε» να χτίσει τον Άρη της επόμενης μέρας. Για τον προπονητή των κιτρίνων, φέτος η ευθύνη είναι απείρως μεγαλύτερη. Πέρσι όταν ήρθε, Σεπτέμβριο μήνα, βρήκε το ρόστερ ήδη συμπληρωμένο με δυνατότητα σχεδόν μηδενικών παρεμβάσεων και πιστώνεται ότι έφτιαξε αμέσως μια ομάδα που, βασισμένη στη σοβαρότητα που επέδειξε, «καθάρισε» εύκολα την άνοδο. Παρότι είχε ελαφρυντικά, δεν τα χρειάστηκε και ούτε τα επικαλέστηκε ποτέ και προς τιμήν του.

Φέτος όμως είναι μια εντελώς άλλη ιστορία. Αυτός θα έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι των επιλογών, σχεδόν στον απόλυτο βαθμό, ειδικά αν όπως προκύπτει, δεν θα προσληφθεί κάποιος τεχνικός διευθυντής. Αυτός θα πιστωθεί αλλά και θα χρεωθεί τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των επιλογών του και της ομάδας που θα δημιουργήσει με στόχο του χρόνου τέτοια εποχή να ετοιμάζεται για την επιστροφή της στη φυσική της θέση.

Έχει όμως και ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι αρκετών εκ των προκατόχων του. Τον χρόνο και την άριστη γνώση του υλικού της ομάδας και των αναγκών της. Ήταν προπονητής όλη τη χρονιά, γνωρίζει ποιοι μπορούν και ποιοι όχι από το φετινό ρόστερ, ποιοι εξυπηρετούν το πλάνο της επόμενης χρονιάς βάσει αγωνιστικών και όχι μόνο χαρακτηριστικών και φυσικά γνωρίζει και που… πονάει το ρόστερ.

Αν ξεκαθαρίσει σχετικά σύντομα- και το τονίζω αυτό- το ιδιοκτησιακό και η αδειοδότηση, τότε ο Άρης, με την προϋπόθεση ότι θα προκύψει κάτι απόλυτα υγιές και αντάξιο του ονόματός του, μετά από 4-5 χρόνια έχει επιτέλους τις προϋποθέσεις να δημιουργήσει κάτι που θα βοηθήσει στην επίτευξη της ανόδου και θα επαναφέρει σιγά-σιγά και τον κόσμο στο Κλεάνθης Βικελίδης.